विसंगति त थुप्रै छन् वरिपरी व्यंग्य गर्नलाई । तैपनि, हरेक अंकका लागि शुक्रबार कार्टुनको विषय टुंगो लगाउनु प्रमुख चुनौती हुने गर्छ । स्वभाव र कामको प्रकृतिले एकान्त एवं शान्त मन, मस्तिष्क र वातावरण खोज्नु नौलो होइन । तर, १२ वैशाखले कष्टकर दैनिकीलाई नियति त बनाइदियो नै, मस्तिष्कलाई पनि नराम्ररी हल्लाइदियो । 

पत्रिका सुचारु नै थियो । पेप्सीकोलास्थित कान्तिपुर प्रेसमा अस्थायी कार्यालय बनाइएको थियो । सिंगो देश शोकमा डुबेका बेला र आफैँ त्रास र दु:खले गलाएको समयमा के कुरालाई व्यंग्य गर्ने ? केमाथि र कोतिर चोरऔँला ठड्याउने ? आफ्नै बास पनि टेन्टमा थियो । 

तर, परिस्थिति यस्तो देखिन थाल्यो, व्यंग्य चित्रकारलाई व्यंग्यको कुनै कमी नै भएन । विसंगतिहरूको शृंखला सुरु हुन थाल्यो । एकातिर आमजनताका साथै सेना, प्रहरी, स्वास्थ्यकर्मी र विदेशी हितैषीहरू सहयोगको हातेमालो गर्दै उद्धार र राहत कार्यमा व्यस्त हुन थाले भने अर्कातिर विपत्लाई मौका बनाउने व्यापारी, नेता, चोर, लुटेराहरू पनि सल्बलाउन थालिसकेका थिए । 

पीडितका लागि राहतको घोषणा गर्ने दानवीरहरू मिडियामा छाउन थाले । नेपाललाई दुखेको घाउ आफैँलाई दुखेर नि:स्वार्थ सहयोग गर्नेहरूको लर्को पनि ठूलै थियो । तर, राहत रकम र सामग्रीहरू पीडितसम्म पुग्नै सकिरहेको थिएन, कोषमै सडिरहेका थिए भने अर्कोतिर सामाजिक सञ्जालमा प्रचारकै लागि एक पाकेट नून राहत दिएर फोटो खिचाउनेहरूको जमात पनि ठूलै थियो । मलाई त सबैभन्दा संवेदनाहीन घटना त्यो लाग्यो, जब विश्व खाद्य कार्यक्रमले भूकम्पपीडितलाई राहतस्वरूप कुहिएको चामल बाँडेको घटना सार्वजनिक भयो ।

विपत्पछिका यी टीठलाग्दा दृश्य एकाएक मनबाट व्यंग्यचित्रको रूपमा स्वस्फूर्त कागजमा पोखिए । तर, त्यो समय त्यस्तो थियो, जतिखेर व्यंग्य गर्ने विषयको कमी त थिएन तर देश दुखेको भारी मनले कार्टुन कोर्नु पनि सहज थिएन ।