१.

ब्रम्हाण्ड आफ्नै धूनमा छ,

प्रकृति आफ्नै सूरमा छ

मस्त छ मानिस पनि,

सोचिरहेछ– म गरिरहेछु ।

सोच्छु म पनि र सातो जान्छ मेरो–

मानिस नभए संसार कस्ले हाँक्थ्यो होला?

२.

ब्रम्हाण्डमा बने ग्रह, जन्मिए मानिस

तर, मानिसले ईश्वर बनायो, सीमाना बनायो

गरिब, धनी बनायो, निर्दयी बनायो, निमुखा बनायो ।

प्रेमको फललाई उसले इर्ष्या, अहं र घृणाले साँध्यो,

र, साँधेर खायो प्रेमको फल,मातियो दम्भले ।

थाहा हुँदो हो त

जीवनको रचनाकारलाई,

लेख्थ्यो होला उसले मानिसको गीत ?

३.

कसरी बन्छ बादल ?

कसरी बन्छ पानी ?

कसरी फुल्छन् फूल, दुबो र रुख ?

शीत केले बन्छ ? कसरी छरिन्छन् रङ्‌हरू आकाशमा ?

छ, सबजवाफ छ विज्ञानसँग

हर सवालको जवाफ छ,

तर, रहस्यको सुरुङभित्र छिरेको ज्ञान चुपचाप छ,

बिनाअपेक्षा उत्तरको–

ऊ मौन छ ।

४.

बलिया छौ ? –निर्बलको पाखुरीमा बस,

समृद्ध छौ ? –गरिबको मनमा बस,

विद्वान छौ ? –निमुखाको गीत गाउ,

सरकारमा छौ ? –त्यतै बस, यता नआउ

तिम्रा दम्भ, शक्तिको उन्माद र असंवेदनशीलताका कीटाणु

हामीलाई सर्न सक्छ ।

५.

बादशाहलाई अपदस्थ गर्ने योद्धाहरू

तानाशाहमा बद्‌लिएपछि,

सामन्तका विरोधी सर्वहाराहरू

महासामन्तमा फेरिएपछि

के हुन्छ ? – म सोचिरहेछु ।

नवक्रान्तिको फिलिङ्गो निभेकै हो कि

कतै सल्किएर बसेको छ,

भेउ पाएँ भने सुनाउनेछु ।

अहिले म दूरदूरसम्म नियालिरहेछु ।

६.

भन्थेँ म अँध्यारोमै उज्यालो लुकेको हुन्छ

यहाँ त दिवसमै अन्धकारको साम्राज्य छ

फुङ्ग उडेका फूलहरू छन् यस उद्यानमा

कुन मुखले भन्छौ तिमी, यहाँ रामराज्य छ ?

७.

मात्र यत्ति बाँकी छ –

अब, दन्दनीबलिरहेको

दर्दको सूर्य खसोस् ममाथि

म च्याप्प समातेर मुठ्ठी बन्द गर्नेछु,

जादूगर हुँ म, यत्तिसम्म कौशल त मसँग पनि छ–

मुठ्ठी खोल्दा त्यहाँ फूल देखिनेछ ।

८.

सम्झनाको गुजुल्टो केलाइरहेछु

तर जुन टुप्पा फेला पारे पनि

तिम्रै सम्झनाको सिलसिला शुरु हुन्छ ।

९.

म तिमीलाई मुस्कुराउन उपाय सिकाइरहेछु

तिमी मलाई आँसु टिपेर मोती बनाऊ भन्दछौ

म तिमीलाई तिमी उड्ने आकाश देखाइरहेछु

तिमी मलाई पिँजडा सिँगार्न सिकाइरहेछौ ।

१०.

अचानोमा गर्धन थाप्दा थाप्दा

अब त यस्तो लागिरहेछ–

खुकुरी छिटो चलोस् ।