हामीलाई शान्ति, सुव्यवस्था, प्रगतिभन्दा अशान्ति र दुर्गतिमै बाँच्ने नानीदेखिकै बानी भइसक्यो । हरेक दिन केही न केही मस्तिष्क हल्लाउने समाचार सुन्न नपाउँदा हामीलाई छटपटी हुन थालिहाल्छ । हत्या, बलात्कार, भ्रष्टाचार, दुर्घटना, कारबाही, गिरफ्तार, ठगी, वादविवाद, टुटफुट, अवरोधजस्ता शीर्षकका समाचार सुनेर-पढेर नै हाम्रो दैनिकी सुरु हुन्छ । यस्ता केही कुरा सुनिएन भने हामीलाई यो जुनी खेर गइरहेजस्तो लाग्न थाल्छ । 

नकारात्मकता हाम्रो आदतको अभिन्न अंग भइसक्यो । हाम्रो गरिखाने मेलो, जीवनयापनको सिलसिला । हाम्रो कान त्यतै ठडिन्छ, ध्यान त्यतै अडिन्छ । हत्या, बलात्कार, हिंसा होस् र सरकारलाई धित मरुन्जेल गाली गर्न पाइयोस् । विकृति बढोस् र त्यसलाई व्यंग्य ठोक्न पाइयोस् । प्रधानमन्त्री, मन्त्रीहरु नै भ्रष्ट होऊन् र जुलुस निकाल्न पाइयोस् । ठेकेदारहरुले लापरबाही गरुन् र तिनीहरुविरुद्ध लेख्न पाइयोस् । राष्ट्रिय महत्त्वका ठेक्का बारम्बार टुटून्, आयोजना अधूरा होऊन् अनि सरकारको सातो खान पाइयोस् । जस्तै, मेलम्ची आयोजना । मेलम्चीको पानी काठमाडौँमा आउला-आउलाजस्तो भयो भने केही न केही अवरोध खडा भइजाओस् । त्यो जति उता गयो हामीले सरकार, नेता, मन्त्रीहरुको अकर्मण्यमाथि उति नै तिखा टिप्पणी गरेर आनन्द बटुल्न पाउँछौँ । यस्तो अनौठो बानी लाग्यो हामीलाई ।

प्रधानमन्त्री भ्रष्टाचारविरुद्ध चर्को स्वरमा चिच्याइरहून्, भ्रष्टाचारीहरु उनकै वरिपरि परिक्रमा गर्दै दाँत ङिच्याईरहून् । ठेकेदारले ठगिरहून्, कर्मचारीले कमिसन लगिरहून् । अख्तियारले भ्रष्टलाई समाउँदै गरोस्, अदालतले तिनीहरुलाई छाड्दै गरोस् । भ्रष्टका संरक्षकलाई बाह्र हातका टाँगाले पनि नछोओस् । विराटनगरमा जस्तै अदालत नै रित्तिने गरी न्यायाधीशहरु कारबाहीमा परेका खबर अरु पनि आइरहून् । तस्करीका ठूल्ठूला घटनामा राज्यका उच्च ओहोदावालाहरु जोडिइरहून् । कारबाहीका सिलसिला भने ठूला माछाबाट तर्किएर स-सानातिर मोडिइरहून् ।

सत्तामा दुर्जनकै बोलवाला चलिरहोस्, सज्जनको नौनारी गलिरहोस् । इमानदारहरु भोकै मरुन्, बेइमानहरु मरेपछि पनि खाइरहून् । चोरले अवार्ड पाऊन्, पाकेटमाराले तक्मा लाऊन् । सार्वजनिक सम्पत्तिमा आगो लगाउनेहरुका निधार अबिरले रंगियून्, जेलबाट हत्यारा निस्कँदा डेढ सय केजीको माला पहिरियून् । यस्तै रमिता हेरिरहन मन लाग्ने अनौठो बानी लाग्यो हामीलाई ।

एमाले र माओवादी मिलेर नेकपा बनेको एक वर्ष हुन लागिसक्यो । अझसम्म कुनै ठूला विवाद नगरेर यिनीहरुले हामीलाई निरास बनाउँदैछन् । दुई अध्यक्षबीचको भनाभनले चर्को रुप लिन्छ र आनन्द प्राप्त होला भन्दाभन्दै त्यो पनि मत्थर भयो । यो त हामीमाथि अपमान भयो । त्यसरी झगडा नसेलाओस् । गुटगुटका नेताहरुले सलाई कोरुन्, कार्यकर्ताहरुले दाउरा जोरुन्, सञ्चार माध्यमहरुले घिऊ हालून् । धूवाँ मात्र पुतपुताएर भएन, आगो बालून् । सम्बन्धितहरुले हाम्रो स्वास्थ्य बिग्रन नदिऊन्, रमिता हेर्ने वातावरण मिलाइरहून् ।

कांग्रेस पार्टीमा अलि अस्ति ठूलै मारमुंग्री हुने हल्ला आयो तर त्यो पनि सेलायो । हाम्रो उमंग नै लोलायो । छाया सरकार गठन होला र घम्साघम्सी हेरौँला भनेको पनि त्यत्तिकै भयो । कांग्रेसबाट पनि सदन अवरोध, सडक आन्दोलन, नारा-जुलुस, आगजनी भएको निरन्तर देख्न पाइयोस् । सनसनीपूर्ण स्टाटस लेख्न पाइयोस् ।

आधा जुनी यस्तै रमितामा बितिगो । अब सकारात्मक केही भयो भने खप्न गाह्रो पर्छ । त्यसैले यस्तै रमिता हेर्दैहेर्दै यो एकबारको जुनी बिताउन पाइयोस् ।