कच्चा 'क्याप्टेन'
अनमोल भनेपछि हुरुक्क हुनेलाई क्याप्टेनले जेनतेन चित्त बुझाउला । नवीनता र सिर्जनशीलता खोज्नेलेचाहिँ हेर्ने कष्ट नगरेकै वेश । फेरि एकपटक प्रमाणित भएको छ, फिल्म स्टारले होइन, कन्टेन्टले अब्बल हुन्छ । 'स्टारडम'को ललिपप लामो समय टिक्दैन ।
अनमोल केसीको आगमनसँगै सहरिया युवापुस्ताको नेपाली फिल्मप्रति मोह बढ्यो । चकलेटी मुहारका धनी अनमोल 'लभर ब्वाई'का रुपमा पर्दामा खुब रुचाइए । उस्तै प्रकृतिका भूमिकामा रमाएको आरोप लाग्न थालेपछि कृमा एक्सन अवतारमा देखिए । यो आफैँमा सकारात्मक कदम थियो तर उनको साख बढाउन कृ सफल भएन । उनै अनमोल नयाँ फिल्म क्याप्टेनमा फुटलबरका रुपमा देखिएका छन् । तर यसको हविगत पनि कृभन्दा रक्तिभर भिन्न छैन । बासी प्लट र अतिरञ्जित 'मेलोड्रामा'को धङधङीबाट ग्रस्त छ । अनमोललाई एकोहोरो 'हिरो' बनाउने चक्कर त छँदैछ । अपजसको पहिलो भागीदार हुन्, लेखक/निर्देशक दिवाकर भट्टराई । उनले एउटै यस्तो दृश्य सिर्जेका छैनन्, जुन पहिल्यै पर्दामा नहेरिएको होस् । अरु के भन्नु !
देशलाई गोल्ड मेडल जिताउने बुबाको आकांक्षा पूरा गर्न इशान (अनमोल) फुटबल खेल्दैछन् । खेल राम्रै छ तर पारिवारिक समस्याले फुटबल खेल्न पाउँदैनन् । पैसा कमाउनकै लागि नानाथरी काम गर्छन् । बल्लतल्ल राष्ट्रिय टिममा पर्छन् तर साफ गेम अगावै टिमबाट बाहिरिनुपर्छ । बच्चादेखि फुटबल भनेपछि मरिहत्ते गर्ने इशानले देशको नाम चम्काउन सक्लान् ?आक्कलझुक्कल नेपाली फिल्म हेर्नेलेसमेत क्लाइमेक्स सहजै पहिल्याउन सक्छन् ।
खेलबाट बुबाको सपना अधूरै हुने, त्यो सपना छोरामा लाद्ने, आमाले अवरोध गर्ने, छोराचाहिँ अब्बल हुँदाहुँदै पनि अनेक झालझेलमा परेर अगाडि बढ्न नसक्ने तर अन्तिममा छोरैले जित्ने कथादर्जनौँ पटक हेरिसकिएको छ । प्रायः 'स्पोर्टस् ड्रामा' यही घेराभित्र हुन्छन् । तैपनि,नवीन कथा भन्नेशैलीमार्फत ताजगी ल्याउन सकिन्थ्यो तर निर्देशक दिवाकर पूरापूर परम्परागत ढर्राबाट पिल्सिएका छन् । योभन्दा खट्कने पक्षचाहिँ, केन्द्रीय द्वन्द्वमै रहेको अलमल हो । घरी फिल्म फुटबलरको यात्राजस्तो लाग्छ, घरी त्रिकोणात्मक प्रेमकथा । पारिवारिक उल्झन पनि उत्तिकै छन् । विल्सनविक्रम राई, राजाराम पौडेल, रवि डंगोल, निर्मल शर्मालगायतका कलाकार हसाउन हाजिर छन् । यसरी मसलेदार बनाउने लहडमा फिल्म बेस्वादको भएको छ ।
हामीकहाँ खेल र खेलाडीलाई केन्द्रमा राखेर असाध्यै कम फिल्म बन्छन् । त्यसैले क्याप्टेन बन्नु आफैँमा सुखद हो । यसले मनछुने कथा पस्केर फुटबलप्रतिको प्रेम थप सशक्त बनाउने आशा राखिएको थियो। तर फिल्म हेरिसकेपछि निराशाको पल्लाभारी हुन्छ । कतिसम्म भने, खेलाडीका रुपमा अनमोलको संघर्ष देख्नै पाइन्न । सिर्फ, फुटबल खेल्न नपाएको बाह्य अवरोधमै सीमित छ । सोही कारण इशानलाई खेलाडीको रुपमा दर्शकले आत्मसात् गर्नै हम्मेहम्मे पर्छ । जर्सी र बुट लगाउँदैमा फुटबलर मानिदिनुपर्ने हो भने त अलग कुरा ! त्यसमाथि इशानको जीवनमा दुई हिरोइनको दबदबाले फुटबलर हुन् भन्ने बिर्सिइन्छ, पटक-पटक । यसलाई पात्र र कथाप्रतिको अस्पष्टताको परिणाम मान्न सकिन्छ ।
सुदीप बरालको खिचाइबाहेकका प्राविधिक पक्षमा क्याप्टेन उस्तै चुकेको छ । सुरुआतबाटै पाश्र्वध्वनि यति चर्को छ कि दृश्यभाव र त्यसबाट दर्शकमा पैदा हुनसक्ने मुड पूरै विथोलिन्छ । कैयौँ दृश्यमा 'डबिङ' छुटेको छ, कतै पात्रको आवाजको लेभल तलमाथि छ । फिल्मभित्र अनमोलका हरेक गोल जादूयी देखाउन भीएफएक्सको सहारा लिइएको छ । तर त्यसमा खेलाँची गरिएकाले गोलको मज्जा लिनै सकिन्न । भीएफएक्स गरिएका हरेक दृश्य आँखामा बिझाउँछन् । दर्शकप्रति उत्तरदायी नभएको प्रमाण हो यो । त्यसमाथि फिल्मको अन्त्यतिर बंगलादेश र भारतसँगको खेलमा मैदानको हुटिङ सुन्नै पाइन्न, पाश्र्व संगीत र कमेन्ट्री मात्र सुनिन्छ । सोही कारण दर्शकसम्म खेलको रोमाञ्च प्रवाह हुनसक्दैन । घाइते खेलाडी छोरालाई हि्वलचेयरमा मैदान पुगेर बाबुले हौसला दिने र छोरा जुरुक्क उठेर भटाभट गोल ठोक्ने दृश्य पनि यही फिल्ममा देख्न पाइन्छ । इशानकी आमा (सूर्यमाला खनाल) ले राष्ट्रिय टिमका प्रशिक्षकका अगाडि छाँटेको राष्ट्रवाद पनि पचाउन मुस्किल पर्छ । फुच्चे इशान लक्का जवान हुन्छ तर बाबुआमाजस्ताको तस्तै।
'रहर छ सँगै...' गीत सुमधुर छ । अनमोललाई पहिलो पटक पेन्टिङ गर्ने, सिमेन्ट बोक्ने, सहरका भित्तामा पोस्टर टाँस्नेजस्ता काम गर्दै गरेको देख्न पाइन्छ । तथापि उनलाई सुन्दर देखाउन कुनै कसर छाडिएको छैन । केही संवाद अर्थपूर्ण छन् । सेट डिजाइन, कलाकारको भेषभूषा, लोकेसनमा चमकधमक देखाउन कन्जुस्याइँ गरिएको छैन । तर गुदी नै कमसल भएपछि चहकिलो आवरणले मात्र कहाँ धान्छ र ? अनमोलको करिअर र क्रेजमा यो कोटिको फिल्मले 'ब्याकफायर' गर्छ । अघिल्ला फिल्मका तुलनामा उनको अभिनयमा पनि परिपक्वता देखिन्न, ऐजन-ऐजन मात्र हो । यो चालाले उनी नेपाली फिल्मको 'क्याप्टेन' बन्न सक्दैनन् ।
बरु यही फिल्मबाट डेब्यु भएकी उपासना सिंह ठकुरीले स्वाभाविक अभिनय गरेर सम्भावना देखाएकी छन् । अर्की नवहिरोइन प्रियंका एमभीको न भूमिका विश्वसनीय छ, न त अभिनय नै । प्रशान्त ताम्राकार सधैँ एउटै भूमिकामा । हसाउन विल्सनविक्रम ठीकठाक छन् । रवीन (अमित श्रेष्ठ) को चरित्रलाई पूरापूर अन्याय गरिएको छ । उनलाई जबर्जस्ती गुन्डा बनाएबाटै निर्देशकको समझको छनक पाइन्छ । चौथो फिल्मसम्म आइपुग्दा पनि दिवाकरमा उस्तै अपरिपक्वता झल्किन्छ । कम्तीमा निर्देशकका लागि फिल्मको मेरुदण्ड पटकथा र प्रस्तुति हुनुपर्छ, न कि स्टार । तर फिल्म हेरिरहँदा लाग्छ, अनमोल लिएपछि चलिहाल्छ भन्ने सोच हाबी छ ।
अनमोल भनेपछि हुरुक्क हुनेलाई क्याप्टेनले जेनतेन चित्त बुझाउला । नवीनता र सिर्जनशीलता खोज्नेलेचाहिँ हेर्ने कष्ट नगरेकै वेश । फेरि एकपटक प्रमाणित भएको छ, फिल्म स्टारले होइन, कन्टेन्टले अब्बल हुन्छ । 'स्टारडम'को ललिपप लामो समय टिक्दैन ।
सम्बन्धित
पर्फ्युममा सुँघ्ने क्षमतासँगै अस्तित्वको खोजी र ग्रनोई अवचेतन रूपमै मृत्युको नजिक रहेको दे...
सिनेमामा गन्धको प्रस्तुति
गरिरहेका काम जहाँको तहीँ थाती राखेर क्वारेन्टाइन पसेका रंगकर्मीको उकुसमुकुस ...
नाटकघरमा उज्यालो फर्केला ?
अमेरिकन आइडल–२०२० को उपाधि चुम्न आतुर नेपाली ठिटो...
'भाषा हटाइदिनुस्, भावना उस्तै हुन्छ'
बलिउडमा स्थापित भन्दा फरक पृष्ठभूमिबाट सिनेक्षेत्रमा प्रवेश गरेका इरफानको संघर्ष आफैंमा एउ...
इरफानको शक्तिशाली समय
लकडाउनमा सेलिब्रिटी दैनिकीः पारिवारिक पुनर्मिलन, सिर्जनात्मक रचनादेखि जनचेतनाका आवाजसम्म...
सेलिब्रिटीका लकडाउन सिर्जना
च्याम्पियनका अन्य प्रतिस्पर्धीले कन्टेन्टका लागि माथापच्ची गरिरहादा हिमेश भने तु लेखिसक्थे...