नेपालमा सिनेमा निर्माणको आधा शताब्दी नाघ्यो । बर्सेनि झन्डै सय सिनेमा बन्छन् तर विधागतरुपमा खास भिन्नता हुन्न । कमेडी र लभस्टोरी सिनेमाकै बाहुल्य हुन्छ । फरक विधाका सिनेमा बनाउने साहस नगन्य सिनेकर्मीमा मात्र हुन्छ । यही कारण हुनुपर्छ, संसारभर निकै रुचाइने हरर जनराका फिल्म हामीकहाँ वर्षमा एक–दुई मात्र बन्छन् । अघिल्लो वर्ष सुनकेशरीरिलिज भयो, अहिले घर । लेखक निर्देशक एकै हुन्, अर्पण थापा । सुनकेशरीलाइट–हार्टेड हरर थियो भने घरलाई हार्डकोर हन्टेड हाउस भनिएको छ । तर विधा अलग हुनुमात्र सबथोक हुन्न, जब सिनेमाले विधागत मान्यतालाई आत्मसात् गर्दै दर्शकलाई ‘इन्गेज’ गर्दैन ।घरयही कोटिमा गर्छ । कमजोर जग अर्थात् पटकथाले घर निम्छरो बनाएको छ ।

शिव (अर्पण) र उनकी पत्नी सरु (सुरक्षा पन्त)ले सस्तो दाममा घर किन्छन् । उनीहरुसँगै सरुकी बहिनी माया (बेनिशा हमाल) पनि बस्छिन् । घरपूजा गरेपछि शिव पोखरा जान्छन् । पहिलेकी घरबेटीकी छोरीले त्यो घरमा आत्महत्या गरेकी हुन्छन् । त्यसैले दिदी–बहिनीलाई घरमा भूतले तर्साउन थाल्छ । भूतको पञ्जाबाट उम्कन खोज्छन् तर सक्दैनन् । भूतले दिएका प्रताडनामै केन्द्रित छ, फिल्म ।

घरमा झुन्डिएर मान्छे मर्ने, त्यो घर बिक्न मुस्किल हुने, बल्लतल्ल नयाँ मान्छे बस्न थाल्ने तर उनीहरुलाई भूतले सताएर हैरान गर्ने कथा नौलो होइन । प्रायः हरर फिल्ममा कहीँ न कहीँ यस्ता कथा–उपकथा जोडिएका हुन्छन् । पुरानै कथालाई पनि प्रस्तुतिमा रोचकता थप्न सकिन्थ्यो । तर निर्देशक आङ सिरिंग पार्ने दृश्यभन्दा कर्कश ध्वनिबाट तर्साउन तल्लीन छन् । भूतका फितला दृश्यमा चर्को साउन्ड राखिएको छ । दृश्य र ध्वनिको तालमेल मिलेको छैन । भूतका अधिकांश हर्कतले कथामा बढावा दिँदैन । भूतका उस्तै प्रकृतिका दृश्य दोहोर्‍याइएको छ ।

बरु जसरी पनि घर लिनुपर्ने सरुको ढिपी हाम्रो समाजको नियति हो । भूतको प्रवेशअगाडिका दृश्य ‘रिदम’मा छन् । गर्भवती सरुप्रति मायाको रुखोपना भने पत्यारिलो लाग्दैन । मायालाई तार्किक शैलीमा नभई जबर्जस्ती नकारात्मक बनाउन खोजिएको छ । घरको मुख्य समस्या भनेकै सुस्त पटकथा हो । न त ‘ट्वीस्ट’ हरु नै छन् । भूतले तर्साएको–तर्सै गर्छ तर कथामा खास प्रगति हुन्न । न भूतका डरलाग्दा दृश्य नै छन् । उही कर्कश आवाज मात्र। मध्यान्तरपछि यसको मात्रा बढ्दै जान्छ  । अन्तिममा ‘क्रमश...’ भनिएको छ । अर्थात्, घरको सिक्वेल पनि बन्ने रहेछ । पहिलो भागकै हालत यस्तो छ, सिक्वेलको प्रतीक्षा होला र !

नयाँ विधामा फिल्म बनाएकाले अर्पण धन्यवादका पात्र पक्कै हुन् तर उनले विधागत कुशलता पस्कन सकेनन् । सोही कारण घरले हरर विधाका नयाँ दर्शक निर्माण गर्न गाह्रै पर्छ । लेखन र निर्देशनमा चुके पनि अर्पणको अभिनय स्वाभाविक छ । उनको भूमिका सशक्तचाहिँ होइन । सुरक्षा पन्त फिल्मकी मेरुदण्ड हुन् । उनको हुलिया, हाउभाउ र मनोविज्ञानले पात्रलाई जीवन्त बनाएको छ । बेनिशा हमालको न चरित्र विश्वसनीय लाग्छ, न त अभिनय । यही कोटिको अभिनयले राष्ट्रिय अवार्डको साख जोगिँदैन भनेर कम्तीमा बेनिशाले बुझ्नुपर्छ । कलरिङ, खिचाइजस्ता पक्षमा मिहिनेत गरिएको छ । अपर्णले रिलिजअगाडि एक अन्तर्वार्तामा भनेका थिए, ‘अघिल्लो फिल्मको कमजोरी सुधार्न घर निर्देशन गरेको होइन ।’ उनले यथार्थ नै बोलेका रहेछन् । किनभने उनी निर्देशित सुनकेशरीलगायतका फिल्मका कमजोरीले घरमा पनि निरन्तरता पाएको छ ।

हरर फिल्मपारखीलाई तैबिसेक । बाँकी दर्शकलाई त घर झेल्नै मुस्किल ।