मन्त्रीहरू महँगा–महँगा गाडी किनिरहेका छन् । प्रदेश सरकारहरु चिल्ला–चिल्ला गाडी किनिरहेका छन् । स्थानीय सरकार नयाँ–नयाँ गाडी किनिरहेका छन् । सरकारी बजेटको आधाभन्दा बढी पैसा गाडी किन्नमै खर्च भइरहेको छ । पुरानै हुँदाहुँदै नयाँ गाडी किनिरहेका छन् ।

केहीलाई यही कुरामा टाउको दुःखेको रहेछ । अब यस्तो कुरामा जसको टाउको दुखेको छ, त्यसमा हामीले टाउको दुखाउनु जरुरी छैन । किनभने यो टाउकोसँग सम्बन्धित कुरो नै होइन । यो त देशको विकास र समृद्धिसँग सम्बन्धित कुरो हो । अहिले देशलाई द्रुत गतिको विकास चाहिरहेको छ । यथाशीघ्र समृद्धि चाहिएको छ । पुरानो गाडीबाट यो सम्भव छैन । पुरानो गाडीको त पिकअप नै पुग्दैन अनि द्रुत गतिको विकास कसरी हासिल हुन्छ ?

त्यसमाथि अहिले गाउँ–गाउँमा सिंहदरबार पुर्‍याउने जिम्मेवारी पनि सरकारको काँधमा छ । यदि सबै गाउँमा द्रुत गतिले सिंहदरबार पुर्‍याउने हो भने त्यसका लागि ढुवानीको साधन पनि त गतिलै चाहियो नि । बयलगाडामा राखेर त सिंहदरबारलाई गाउँमा पुर्‍याउन सकिँदैन । यसका लागि ल्यान्डक्रुजर वा पजेरोजस्तो नै बलियो र द्रुत गतिमा कुद्ने गाडी चाहिन्छ । पुरानो गाडी त बाटो–बाटोमै बिग्रिरहेको हुन्छ । त्यस्तो बिग्रेको थोत्रो गाडीले सिंहदरबारलाई समयमै गाउँमा पुर्‍याउन सक्दैन । मानिस अहिल्यै भन्न थालिसकेका छन्, गाउँ–गाउँमा सिंहदरबार पुर्‍याउँछौँ भनेको होइन, खोइ पुर्‍याएको ? पुर्‍याउने त भनेको हो तर कसरी पुर्‍याउने, गाडी जम्मै थोत्रा छन् !

त्यसैले गाडी नयाँ ल्याए भनेर मात्र हुँदैन । त्यो नयाँ गाडीले समृद्धिलाई कति द्रुत गतिमा कुदाउँछ, त्यो पनि हेर्नु जरुरी छ ।