प्रधानमन्त्री केपी ओली अब नेपाललाई भिखारीमुक्त मुलुक बनाउन चाहन्छन् । यो उनको ठूलो सपना हो । सपना देख्नु नराम्रो होइन । साँच्चै, उनले एक दिन नेपाललाई भिखारीमुक्त मुलुक घोषणा गरेरै छाडे । भिखारीमुक्त घोषणापछि अब कसैले पनि देशमा भिख माग्न नपाइने भयो । सरकारले भिख मगाइसम्बन्धी एउटा विधेयक पारित गरी कानुन पनि निर्माण गर्‍यो । अब नेपालमा भिख माग्नु पूरै गैरकानुनी घोषित भयो । जो भिख मागिरहेको अवस्थामा भेटिन्छ, त्यसलाई पक्राउ गर्ने आदेश जारी भयो ।

आदेश आउनेबित्तिकै सुरक्षा निकाय परिचालित भयो । सडक-सडक, गल्ली-गल्ली भिखारी खोज्ने अभियान थालियो । सुरक्षाकर्मी देख्नेबित्तिकै भिखारी 'आयो ! आयो !' भन्दै भाग्नुपर्ने अवस्था भयो । केही भिखारी पक्राउ पनि परे ।

पछि सुरक्षा निकायलाई लाग्यो कि देशबाट भिखारी हटाउने हो भने सानातिना भिखारीलाई मात्र पक्रेर हुँदैन । ठूला भिखारीलाई पनि समाउनुपर्छ । ठूला भिखारी पक्राउ परेपछि साना भिखारी आफैँ नियन्त्रण हुनेछन् । त्यसपछि ठूला भिखारी पनि धमाधम पक्राउगर्न थालिए ।

ठूला भिखारी पक्रन थालिएपछि देशमा ठूलै खैलाबैला मच्चियो । कुरो प्रधानमन्त्रीसम्मै पुग्यो । ठूला भिखारी पक्राउ गरेकामा प्रधानमन्त्रीको कार्यालयले सम्पूर्ण सुरक्षाकर्मीलाई बधाई पनि दियो ।

यसै क्रममा प्रधानमन्त्री आफैँ सुरक्षा निकायमा पुगी ठूला भिखारी भेट्न पुगेछन् । तर जुन ठाउँमा ठूला भिखारी हिरासतमा राखिएको थियो, त्यहाँको दृश्य देखेर प्रधानमन्त्री जसरी चकित खाए, त्यो भने अवर्णनीय थियो । प्रहरी हिरासतमा अर्थमन्त्री युवराज खतिवडा, परराष्ट्रमन्त्री प्रदीप ज्ञवाली, अर्थसचिव, परराष्ट्र सचिव आदि जम्मैलाई पो पोका पारेर राखिएको रहेछ । प्रधानमन्त्रीले आक्रोशको आँखाले प्रहरी प्रमुखलाई हेरे । प्रहरी प्रमुख बिस्तारै मुस्कुराए, 'ठीक छ नि, हैन हजुर ?'

प्रधानमन्त्री झल्याँस्स भए । त्यो त उनको सपना रहेछ ।