देशमा घटित केही नयाँ खाले घटनाले अपराध जगत् पूरै त्रसित बनेको छ । अपराधीको काम अरुलाई त्रसित बनाउनै हो । अब अपराधी आफैँ त्रसित बनेका छन् भने अरुको अवस्था के होला ? त्यो त अनुमान मात्रै लगाउन सकिन्छ ।

हिजो चोकमा गुइँठे भेटेको थिएँ । गुइँठे टोल मात्र होइन, पूरा इलाकैमा नामी गुन्डा हो । ऊ घरमा भन्दा बढी खोरमा बसेको हुन्छ । अपराधमा उसको जोडी कोही छैन भन्दा हुन्छ होला । दुनियाँमा कुनै नयाँ अपराध उत्पत्ति भए मात्रै हो, नभए उसले नभ्याएको अपराध अहिले कुनै बाँकी छैन ।

तर हिजो भेट्दा गुइँठेको अनुहार रातोपिरो थियो । मलाई भेट्नेबित्तिकै उसले भन्यो, 'दाइ, यो देशमा के हुन लागेको हँ ?'

मैले सोधेँ, 'किन, के भयो ?'

उसले भन्यो, 'तपाईंले सुन्नुभएन ? अहिले बलात्कार, हत्या, हिंसा, तोडफोडजस्तो काम त जम्मै सांसद, सभामुखहरुले गर्न थालेछन् । यो के भएको ?'

मैले अनौठो मान्दै सोधेँ, 'हो त गरे । तर यसले तिमीलाई के फरक गर्छ ? तिमीले पनि आखिर गर्ने त त्यही हो ।'

'त्यही त भनेको दाइ,' गुइँठे म नजिक आयो, 'यो जम्मै त हाम्रो काम हो । अब यो काम पनि सभामुख, सांसदजस्ता ठूला मान्छेले गर्न थालेपछि हामीले के गर्ने ? यो त सीधै हाम्रो पेटमा लात हानेको भएन ?'

'हँ ? !' झिंगै पस्न मिल्ने गरी मेरो मुख ह्वांग भयो ।

'अनि भन्नुस् त दाइ, हामीले के गर्ने ? उहाँहरु ठूलो मान्छे । पावर भएको मान्छे । हामीले उहाँहरुसँग प्रतिस्पर्धा गर्न सक्छौँ ? हत्या, बलात्कार, कुटपिट, लुटपाट, तोडफोड जम्मै उहाँहरु आफैँले गर्न थालेपछि हामीले चाहिँ गर्ने के ? के हामीलाई आफ्नो काम गर्ने अधिकार पनि छैन ?'

गुइँठे एकाएक अधिकारवादीसमेत भएको देखेर म चकित भएँ ।