“बुझ्नुस्, जहाँदेखि सडकमा ठूल्ठूला खाल्डा भेटिन्छन्, त्यहाँदेखि राजपुर सुरु भयो ।” 

बाटो सोध्दा गौरका एक स्थानीयले जवाफ दिए । पूर्व–पश्चिम राजमार्गबाट रौतहट सदरमुकाम गौर नपुग्दै करिब ५ किलोमिटर वरैबाट पश्चिम छिरेपछि सुरु हुने रहेछ, राजपुर इलाका । दुई किलोमिटरजति पिच गरेको सडक । त्यसपछि भने धुलाम्मे । धुलाम्मे सडकभरि थुप्रै खाल्डाखुल्डी । राजपुर बजार क्षेत्र र पश्चिमका केही भाग भने कालोपत्रे गरिएको रहेछ, हुलाकी राजमार्ग खण्ड पर्ने भएकाले । बाँकी सडक जर्जर । बजार क्षेत्रमा फोहोर उस्तै । 

प्रजातन्त्र स्थापनासँगै यो क्षेत्रमा एउटा परिवारले एकल राजनीतिक शक्ति खिच्यो । त्यहाँका जमिनदार शेख लियाकत ००९ सालमा राजदरबार सल्लाहकारसभाको सदस्य बने । उनका छोरा शेख इद्रिसले ०१५ मा नेपाली कांग्रेसबाट प्रतिनिधिसभाको चुनाव जिते । राजा महेन्द्रले शासन आफ्नो हातमा लिए पनि राजपुर क्षेत्रमा यो परिवार जमिनदारको हैसियत कायम भएकाले प्रभाव खस्किएन । प्रजातन्त्र पुन: स्थापनापछि इद्रिसले फेरि दुई खेप चुनाव जिते । ०५३ मा इद्रिसको शेखपछि भतिजा मोहम्मद आफताव आलमको हातमा उक्त शक्ति आयो । त्यसयता एउटाबाहेक सबै चुनाव आफतावले जिते । 

एकलौटी शक्तिमा जमेको परिवारको क्षेत्रमा विकासको व्यथा भने कहालीलाग्दो रहेछ । जहाँ खाल्डो, त्यही आफतावको चुनावी क्षेत्र भन्ने पहिचान बनेछ । राजपुर क्षेत्रमा यो परिवारले ७० वर्ष पकड जमायो । ३० वर्षे पञ्चायतकाललाई बिर्सने हो भने पनि अर्को तीन दशक निरन्तर आफतावकै राज चल्यो । तर इद्रिस र आफतावलाई सम्झिने विकासका निशाना क्रमश: दुई चीज मात्र रहेछ, त्यो इलाकामा । खानेपानी भण्डारण ट्यांकी र स्वास्थ्य चौकी । ०५१ तिर इद्रिसले खानेपानीको ट्यांकी बनाएछन् र आफतावले स्वास्थ्य चौकी । 

दुई दिन राजपुर क्षेत्र घुम्दा लाग्यो, सत्ताको तीन पुस्ता फटाएको आलम परिवारले यो भेगलाई भौतिक मात्र होइन, मानसिक रुपमै विकट बनाएछ । 

लोकेसन भेडियाही 

गौर पुगेपछि थाहा पाइयो, आफतावकै शक्तिको आडमा भाइ  मेहतावले आपराधिक कर्म गर्दा रहेछन् । उनले १६ वर्षअघि एक व्यक्तिको आँखा फुटाइदिएको सुनेपछि ती व्यक्तिको खोजी गरेँ । संयोग, मलाई पथप्रदर्शनमा सहयोग गरिरहेका व्यक्तिले पनि घटनाबारे सुनेका रहेछन् । उनैले बल्लतल्ल सम्पर्क गराए । त्यसपछि हामी पीडितको गाउँ भेडियाहीतिर लाग्यौँ, धुलाम्मे सडक हुँदै । सोधीखोजी घरैमा पुगियो तर उनी त्यहाँ रहेनछन् । केही छिनअघि फोन गर्दा हामीलाई घरमै डाकेका थिए । हामी उनको घर पुगेपछि फेरि अन्तै बोलाए । त्यहाँ पुगियो । फेरि अर्को लोकेसन दिए । 

यसरी भेट्ने थलो तीनचोटि फेरेपछि भेटिए, हरदेव उर्फ देवा पटेल । भेटिएको ठाउँमा कुरा गर्न मानेनन् । नजिकैको एकान्त थलोमा पुगेर प्रहरीकै सहयोगमा महतावले पटेलका दुवै आँखामा एसिड खन्याइदिएको दर्दनाक व्यथा सुनियो । पटेलको एउटा आँखाले केही देख्दैन भने एउटाले धमिलो संसार नियाल्दा रहेछन् । सत्तासीन नेकपाका जिल्ला कमिटी सदस्य उनीसमेत आलमबारे निर्धक्क बोल्न धक मानिरहेका थिए । 

नभेटिएकी ती साहसी महिला 

भेडियाहीमै थियौँ । एक महिलाले मेरो मोबाइलमा फोन गरिन् । भाषा नबुझेकाले सहयोगी मित्रलाई फोन टक्र्याएँ । उनी राजपुरकै रहिछन् । आफ्ना पतिलाई आफताव र महतावले झूटो मुद्दा लगाएर फसाएकाले मलाई भेट्न खोजेकी रहिछन् । अघिल्लो दिन राजपुर जाँदा केही स्थानीयलाई मेरो नम्बर दिएको थिएँ । उनीहरुमध्ये कसैले मेरो नम्बर दिएछन् । ती महिला राजपुरबाट मलाई भेट्न गौर पुगेकी रहिछन् । हामी भने गौर निकै ढिलो पुग्यौँ । पुगेर फोन गर्दा ती महिलाको फोन उठेन । 

उनका पति मोजरे आलम बलात्कार मुद्दामा जेलमा छन् भन्ने सूचना राजपुरमै पाइसकेको थिएँ । धेरै गाउँले मोजरे सोझो भएकाले फसाइएको भन्थे । सिंगो राजपुर बस्ती आलम परिवारबारे मौन थियो । तर ती महिला हाकाहाकी पति कसरी फसाइए भन्नेबारे मिडियासँग कुरा गर्ने साहस देखाइरहेकी थिइन् । त्यसो गर्नु ठूलो जोखिम थियो । मलाई ती साहसी महिलासित भेट्न नपाउँदा थकथकी लागिरह्यो ।