फिल्म फ्लप होस् वा हिट, उनलाई कहिल्यै कामको अभाव भएन । भन्छन्, "एउटा एक्टरले पूरै फिल्म राम्रो बनाउन सक्दैन, आफ्नो भूमिकाचाहिँ बलियो बनाउन सक्छ । मेरो प्रयास त्यसमै रहन्छ ।"

गुरुकुलमै थिए, एक दिन पत्रिकामा 'कलाकार चाहियो' बेहोराको विज्ञापन देखे । फिल्म रहेछ, सानो संसार । अडिसन दिन पुगे । अरु त परको कुरा, फिल्मका निर्देशक आलोक नेम्वाङलाई पनि चिन्दैनथे । तर तीन चरणको अडिसनपछि मुख्य भूमिकामा कार्म नै छानिए । गुरुकुलको तीन वर्षे बसाइले कलाप्रति उनको दृष्टिकोण गहिरो र फराकिलो बनाएको थियो । त्यो अपेक्षा नेपाली फिल्मबाट पूरा हुँदैनथ्यो । कथावाचनदेखि अभिनयशैलीसम्म खोटैखोट देख्थे । उनी भन्छन्, "हामीलाई फिल्म कलाको खराब माध्यम हो भन्ने थियो । तर फिल्ममा काम गरेर कायापलट गर्नुपर्छ भन्ने जोश थियो । सानो संसारमा मैले त्यही उत्साहले काम गरेँ ।" काम गर्न थालेपछि बल्ल तफ्वबोध हुन थाल्यो, फिल्म अब्बल हुन टिम नै अब्बल हुनुपर्छ, अभिनेताले मात्रै माखो मार्न सक्दैन । यद्यपि परिवर्तनका लागि आफ्नो तर्फबाट सक्दो प्रयास गरेको उनी बताउँछन् । कार्म तिब्बती शब्द हो, जसको अर्थ हुन्छ- तारा । नामजस्तै उनी सकेसम्म उज्यालो छरिरहन खोज्छन् ।

सानो संसारपछि एक दिन एक रात, फस्ट लभ र मृगतृष्णा खेले । 'डि्रम प्रोजेक्ट' गुडबाई काठमाडौँ अझसम्म रिलिज नहुँदा आफूलाई अभागी ठान्छन् । बाँच्नका लागि अर्को विकल्प थिएन । त्यसैले चरित्र मन नपर्दा-नपर्दै खेल्नुपर्‍यो । फिल्म फ्लप होस् वा हिट, उनलाई कहिल्यै कामको अभाव भएन । भन्छन्, "एउटा एक्टरले पूरै फिल्म राम्रो बनाउन सक्दैन, आफ्नो भूमिकाचाहिँ बलियो बनाउन सक्छ । मेरो प्रयास त्यसमै रहन्छ ।"

फिल्ममा व्यस्त भए पनि मूलघर अर्थात् रंगमञ्चबाट टाढा भएनन् । यसबीच कोर्टमार्सल, वेटिङ फर गोदो, मेटामोर्फोसिस, गड अफ कार्नेजसहित एक दर्जन नाटक खेले । भन्छन्, "थिएटर मेरा लागि फेरि स्कुल जानुजस्तै हो । हरेक पटक नयाँ कुरा सिक्न पाइन्छ । नत्र त आफू रित्तिएझैँ छटपटी हुन्छ । आत्मिक सन्तुष्टिका लागि पनि नाटक खेल्छु ।"

फिल्म र नाटकबाट फुर्सद मिल्नासाथ पाटनस्थित मःम किङमा भेटिन्छन्, कार्म । यो उनको पारिवारिक व्यापार हो । नजिकै उनीहरुकै होटल हिरण्य छ । त्यहाँका पाहुनालाई एयरपोर्ट लिन र छाड्न जाने मात्र होइन, रेस्टुराँमा अर्डर लिन, सर्भ गर्न र भाडा माझ्न भ्याई-नभ्याई हुन्छ । कतिपय साथीभाइ र होटलका पाहुना भन्ने गर्छन्, 'हिरो भएर पनि यस्तो काम गर्ने ?' उनी मुस्कुराउँछन् र सोध्छन्, 'हिरोले गर्न नहुने भन्ने छ र ?'

रेस्टुराँमा उनी अरुभन्दा वेटरको काम गर्न रुचाउँदा रहेछन् । अभिनेताका रुपमा स्वार्थ लुकेको छ, त्यसमा । नयाँ मान्छेसँग प्रत्यक्ष अन्तरक्रिया गर्दा चरित्र निर्माणमा सघाउ जो पुग्छ । बाइकिङमा उनको उस्तै दिलचस्पी छ, तिहारलगत्तै ५५ दिने बाइक यात्रामा निस्कँदै छन् । काठमाडौँबाट कोलकाता, चेन्नाई, गोवा, अहमदावाद हुँदै जम्मुसम्म फन्को मार्ने तय भएको छ ।

फिल्मी अभिनयमा १२ वर्ष बित्यो तर उनलाई घरिघरि लाग्दो रहेछ, मैले जति गर्न सक्छु र गर्नुपर्ने हो, त्यति गर्नै सकिरहेको छैन । त्यो उत्कट अभिलाषा नेपालमा पूरा हुने सम्भावना न्यून छ । त्यसैले अब नेपाली फिल्मको सीमितताबाट बाहिर निस्कँदै छन् । विदेशी प्रोजेक्टमा अडिसन दिने गृहकार्यमा जुटेका छन् । नेपाली, नेवारी, हिन्दी र अंगे्रजीमा पोख्त छँदै थिए, अहिले फ्रेन्च भाषा सिक्दै छन् । भन्छन्, "अब जहाँ गएर पनि आफ्नो अभिनयको परीक्षा दिन तयार छु । कति सफलता हात लाग्छ, थाहा छैन तर मेरो प्रयास शतप्रतिशत रहनेछ ।"