—-

धेरै वर्षअघि

डेराको एउटा कोठामा सँगै बसेर पढेको 

यार

केही पछि बेपत्ता भो । 

कोही भन्थे, मुग्लान भासियो

कोही भन्थे, गाउँ फर्कियो

तर, सत्य/तथ्य पत्ता लागेन । 

म चासो राख्थेँ बरोबर उसका बारेमा 

कहिलेकाहीँ डेरा भाडा तिर्न नसकेर 

घरबेटीले थर्काउँदा

छोराछोरीको स्कुल फि समयमा नबुझाउँदा

श्रीमतीका सानातिना माग पूरा गर्न नसक्दा

नोस्टाल्जिक हुन्थेँ

धेरै पढेर अथाह कमाउने उसको र मेरो 

सपना, गाडी, बंगला, रूपसी श्रीमती

यस्ता रुमानी हुन्थे हाम्रा कुरा । 

नाम र दाम सरावरी कमाएपछि

घरबार गरौंँला

नभए एक्लै मरौँला, यसै भन्थ्यो ऊ 

अभावै अभावका बीच डेराको जीवन

जीउनु भनेको नर्कको बास हो

खुसीले एक्लै मरिएछ भने 

त्यो सीधै स्वर्ग जाने बाटो हो 

उसले मलाई अर्ती दिन्थ्यो । 

बिहानै उसलाई स्मरण गर्दा

श्रीमतीले चिया सेलायो भनेपछि 

स्वाभाविक हुन्थेँ म र बिर्सन्थेँ उसलाई

क्षणभरमा । 

आज चियाको चुस्कीसँगै 

हेरिरहेको अखबारमा नजर पर्‍यो

त्यही यार बितेको 

१३औँ दिनको श्रद्धाञ्जलि छापिएको रहेछ ।

असमयमा 

अकल्पनीय निधन

र, अपूरणीय क्षति... 

यस्तै केही लेखिएको थियो । 

शोकाकूल परिवारका तर्फबाट 

माता, पिता, दाजु, भाउजू

भाइ–भतिजा मात्रैको नाम थियो । 

साँच्ची स्वर्ग जाने लोभमा उसले 

घरबार गरेनछ 

आफ्ना पखेटा आफैँले काटेनछ

आकाशमा कावा खाँदै पत्ता लगाएको 

यही होला स्वर्ग जाने उसको बाटो ।