एक दाताको सहयोगमा अस्पतालको छुट्टै आकस्मिक भवन बनेको छ। तर, भवन नयाँ भए पनि अधिकांश शय्या पुरानै छन्। गुडाएर यताउता गर्न नमिल्ने भएकाले कुनै परीक्षणका लागि बिरामीलाई अन्यत्र लैजानुपर्ने भयो भने अर्को बिजोग हुने। त्यसमाथि थोत्रा शय्याबाट आकस्मिक उपचारका लागि आएका बिरामी  लडेर झन् सिकिस्त हुँदा रहेछन्।

हाम्रै छेउमा एक वृद्धालाई रगत चढाएर राखिएको थियो। सबै आ-आफ्नै धुनमा थिए। एक्कासि ड्याम्म आवाज आयो। हाडछाला मात्रकी ती वृद्धा शय्याबाट झरछिन्। टाउको भुइँमा ठोकिएर भलभलती रगत बग्न थाल्यो। हामीले उठाएर ओछ्यानमा राखिदियौँ। डाक्टर-नर्सहरू आत्तिँदै आए। केही छिनपछि ती वृद्धालाई कहाँ  लगियो, हामीले भेउ पाउन सकेनौँ। औषधी किन्न बाहिर निस्केका तिनका आफन्तलाई कसरी सम्झाइयो कुन्नि ! पर्याप्त र गतिला शय्या त अस्पतालले आफ्नै स्रोतमा पनि व्यवस्था गर्न सक्ला नि! कि त्यसका लागि पनि दाता चाहिन्छ?

बन्दलाई बैंकको समर्थन !

२९ पुसमा बन्द घोषणा गरएिको थियो। राजधानीमा यातायात फाट्टफुट्ट मात्र चलेका थिए। बल्खुस्थित परीक्षा नियन्त्रण कार्यालय -पनिका)मा केही काम थियो। बन्दका दिन चाप कम हुने भएकाले आफ्नो काम सजिलै हुने आशमा पनिका पुगेँ। तर, परदिृश्य सोचेभन्दा बिलकुल फरक थियो। बन्दको दिन काम हुँदैन भन्दै  कर्मचारीहरू झ्यालढोका थुनेर चौरमा गफ माररिहेका थिए। बन्द त काम नगर्न गजबको बहाना रहेछ। भन्दै थिए, 'पैसा बुझ्ने बैंक बन्द छ, काम हुँदैन।'

पनिकामा ग्लोबल आईएमई बैंकले काउन्टर राखेको छ। सुरुमा बैंकमा पैसा बुझाउनुपर्छ। बैंकको भौचर बुझाएपछि पनिकाले अर्को रसिद दिन्छ। अनि मात्र प्रक्रिया सुरु हुन्छ। काउन्टरका झ्याल त खुला थिए तर कर्मचारी थिएनन्। बैंकको लापरबाहीका कारण काम नहुने छाँटकाँट देखिएपछि गुनासो पोख्न बैंकको प्रधान  कार्यालयमा फोन गरेँ। उजुरी हेर्ने अर्कै शाखाले हो भन्दै अर्को नम्बर दिइयो।

यो शाखाबाट त्यो शाखा, यो विभागबाट त्यो विभाग अनि यो कर्मचारीबाट त्यो कर्मचारी गर्दै झन्डै आधा दर्जन व्यक्तिसँग कुरा गरेँ। तर, सबैले टार्ने कुरा मात्र गरे। अन्तिममा कीर्तिपुर शाखामा फोन गर्न भनियो। एउटी महिलाले फोन उठाइन्। काउन्टर बन्द गर्नुपर्नाका अनेक तर्क गरनि्। तर, बैंकको लापरबाहीका  कारण पनिकाका सेवा अवरुद्ध भएको स्वीकार्न तयार भइनन्। यतिचाहिँ भन्न भ्याइन्, "सर, माइन्ड नगर्नूस्, बरू भोलि सुरुमा तपाईंकै काम गरििदऊँला।"

अमेरिकी ठग

केहीअघि अमेरकिा पुगेकी साथीको एउटै गुनासो हुन्थ्यो, 'काम नै पाइएन, सानोतिनो काम पाए पकेट खर्चलाई सजिलो हुन्थ्यो।' एक त विद्यार्थीले काम गर्नु गैरकानुनी, त्यसमाथि भर्खर नेपालबाट गएकासँग के न सीप हुन्छ र काम पाउन ! एक दिन निकै उत्साहित भएर म्यासेज गरनि्, 'लौ है, समर ब्रेकमा काम पाउने  भएँ, केयर टेकरको, प्रतिघन्टा १२ डलर, दिनको आठ घन्टा, एउटा प्रोफेसरको परविार क्यालिफोर्निया आउँदै छ, साथमा उनकी बूढी अनि सानी छोरी, मैले चाहिँ छोरी हेरििदनुपर्ने।'

'लौ बधाई छ,' रिप्लाई गरेँ।

केही दिनपछि फेरि म्यासेज आयो, 'प्रोफेसरले दुई हजार डलरको चेक पठाए, एक हजार डलर मलाई एड्भान्स, एक हजारको उनीहरू आउनुअघि नै सपिङ गरििदनुपर्ने।' उनले चेक आप\\mनो खातामा जम्मा गरनि्। उताबाट सपिङ गरििदनुपर्ने सामानको सूची पनि आयो। तर, अर्को दिन फेरि प्रोफेसरको इमेल आयो, 'दुई  हजारमध्ये १ हजार ८ सय मेरो ल्यान्डलर्ड (घरबेटी)को खातामा जम्मा गरदिेऊ। सपिङ अहिले नगर। दुई सय तिमी राख।'

यो कुराले मनमा चिसो पस्यो। ल्यान्डलर्डलाई सोझै पैसा नदिएर किन बीचमा मान्छे चाहिएको? त्यसमाथि त्यस्तो नाम गरेको प्रोफेसरको प्रोफाइल इन्टरनेटमा समेत भेटिएन। केही न केही गडबड त पक्कै थियो। मैले उनलाई यी सब झमेलामा नफस्न, बरू पैसा फिर्ता गरेर काम नगर्ने निर्णय सुनाइदिन सुझाएँ। उनले  मैले भनेजस्तै गरनि्। पछि पो थाहा भयो, यस्तो ठगी त अमेरकिामा व्याप्त रहेछ। विदेशी विद्यार्थीलाई प्रलोभनमा फसाउने, नक्कली चेक पठाउने अनि अर्को खातामा पैसा ट्रान्सफर गर्न लगाएर ठग्ने।

यता विद्यार्थीले आफ्नो पैसा त गुमाउने नै भए, नक्कली चेक जम्मा गरेबापत पाँच हजार डलरसम्म जरविाना पनि हुने। त्यसमाथि गैरकानुनी रूपमा काम गर्न खोजेकामा डिपोर्ट हुने डरले प्रहरीमा उजुरी गर्न पनि नसक्ने। चेक विथ-ड्र गरेबापत ती साथीलाई बैंकले ५० डलर जरविाना तिरायो। तर, सुझबुझपूर्ण निणर् यले ठूलो दुर्घटनाबाट जोगियो। यसरी कति विद्यार्थी ठगिए होलान् अमेरकिामा ?