लकडाउन र साँझको स्मृति
साँझ पर्यो कि भाउन्न छुट्ने मलाई मात्र हो या तपाईंलाई पनि ? (कविता)
साँझ पर्यो कि भाउन्न छुट्ने
मलाई मात्र हो या तपाईंलाई पनि ?
दिनभरिको आराम
अनि खाजाको समय
त्यसपछि सामाजिक सञ्जाल र बेतुकका गफहरू
र पनि कसैगरि दिन कट्दैन
पेटको भूमरी– केटाकेटीको चकचक
मन एउटै कुरा सोच्न मान्दैन !
बिस्तारै शितल हुन थाल्छन् बार्दली र कौसीहरू
बिस्तारै घाम निल्न थाल्छन् गल्लीका चेपहरू
एक टुक्रा क्षितिज हेर्न पनि बन्देज
प्रत्येक सहर सधैं लकडाउन हो
स्वतन्त्रताको छली घोषणामा रमाउनुपर्ने
निरीह जीवन जहिल्यै लकडाउन हो ।
अबचाहिँ, सक्दिनँ एकोहोरो चार किल्लाभित्र
सहँदै चिया–चुरोट–मदिराको लत
सुखदुःखका गफगाफ र भेटघाटको आदत !
म पैताला कुँज्याएर कसरत गर्न सक्दिनँ
सक्दिनँ खप्न जालझेलको बन्दाबन्दी !
०००
साँझ पर्यो कि भाउन्न छुट्ने
मलाई मात्र हो या तपाईंलाई पनि ?
सम्बन्धित
भोको बिहान बोकेर, सँधै सँधै उदाइरहने, मेरा हत्केलाका ठेलाहरू हेर, लेख्न सक्छौ तिमी, मेरा अ...
पोस्टमार्टम स्थलबाट सूर्यबहादुर तामाङको आग्रह
जुत्ताको तलुवामुनि, सदियौँदेखि कुल्चिएका छौ तिमीले - मेरो अस्तित्व । (कविता)...
म निसास्सिइरहेको छु
मैले तिमीलाई गाउँ गाउँ अनि दलित, गरिबका बस्ती बस्तीमा आउ भनेको थिएँ । तर तिमी त सहर-बजारका...
गणतन्त्र
गाउँभरि युवाहरूको अभावमा खेत बाँझो देख्न नसकी, घरका हल गोरुसँगै, आफ्नो पनि हत्या गर्ने वृद...
एक बौद्धिकलाई प्रश्न
मेरो अन्त्यको अर्थहीन विलम्बबीच म सोचमग्न छु- अविलम्ब जागृत हुनुपर्ने मानिस कहाँ छ ? (कवित...
सृष्टिमा अन्तिम सेतो जिराफ
सत्तालाई सबैभन्दा बढी झोँक चल्छ, जब चिच्चाउन थाल्छ कोही नाङ्गो मानिस... ...