हरेक सहरको कहानी हुन्छ । त्यो कहानी सभ्यतासँग जोडिएको हुन्छ । सभ्यता पुनर्जागृत पनि हुन सक्छन् । कति भइरहेका होलान् । भनिन्छ, काठमाडौँ कुनै बेला ठूलो ताल थियो । चीनबाट मञ्जुश्री आए । खड्गले काटेर पानी बाहिर पठाए । अनि बस्ती बसाए । केही शताब्दी अगाडिको इतिहास मात्र हेर्ने हो भने उपत्यकामा मल्लहरुले शासन गर्थे ।

००८ को एक चिसो बिहानी द्वारिकादास श्रेष्ठ वसन्तपुर दरबार स्क्वायर क्षेत्रमा दौडिरहेका थिए । शताब्दीऔँ पुरानो मल्लकालीन दरबारअगाडि सानो आगो बलिरहेको देखे । पुरानो काठको खम्बाबाट बुट्टा कुँदिएको भाग झिक्न कसरत गर्दै थिए, दुई जना । अचम्मित श्रेष्ठले त्यसबारे थप जान्न चाहे । उनीहरुले बुट्टायुक्त काठको मूल्य भएको र बाँकी भाग आगो बाल्न मात्र उपयुक्त रहेको बताए । प्राचीन कलाको महफ्व बुझेका श्रेष्ठले आँखै अगाडि धरोहरको विध्वंस देख्‍न सकेनन् र खम्बा किने ।

नेपालमा भर्खर प्रजातन्त्र आएको थियो । आधुनिकताले छोएको हुँदा काष्ठकलाले बनेका पुराना घरहरु मासिँदै थिए । नयाँ सिमेन्टी घर भटाभट बन्दै थिए । त्यसैले श्रेष्ठले त्यसपछि थुप्रै काष्ठकला किने । उनीसँग १५ औँ शताब्दीको आँखीझ्याल अझै छ । पुराना सामान जर्गेना र संरक्षण गर्ने मनसायले जन्म भयो, होटल द्वारिकाज ।

बत्तीसपुतलीमा रहेको द्वारिकाज हेरिटेज होटल हो । होटलभित्र पस्दा प्राचीन मल्लकालीन दरबार पुगेझैँ भान हुन्छ । चाहे बस्‍ने कुर्सी होस् वा सुत्‍ने कोठा । अत्याधुनिक सुविधासहित मल्लकालीन झझल्को आउँछ । भुइँ उपत्यकामै बनेको टेराकोटाले सजाइएको छ । खाना पारखीका लागि ३ वटा भान्सा छन्– नेपाली स्वादको कृष्णार्पण, जापानी स्वादका लागि माकोज र विश्‍व स्वादका निम्ति तोरन । होटलमा विशेष प्रकारका स्थानीयदेखि विदेशी स्वादसमेत चाख्‍न पाइन्छ । नेवारीमा १८ परिकार पाइन्छ । देश–विदेशका प्रतिष्ठित व्यक्तित्वले यो होटलमा खाना खाइसकेका छन् । नेपाल भ्रमणमा आउँदा बेलायती युवराज्ञी डायना र चार्ल्स द्वारिकाजमै बसेका थिए । चार्ल्सले होटलमा रहेको ढुंगेधाराको उद्घाटन पनि गरेका थिए ।

१५ देखि १७ औँ शताब्दीको मल्लकालीन झझल्को दिइरहेको होटल एक पटक पुग्ने कि ?