केही गरौँ

लौ न अब केही गरौँ

सक्नेले सरकारी खर्चमा विदेश उपचार गरौँ

नसक्नेले अस्पतालमै फाल हानेर मरौँ

गाउँबाट राजधानी सरौँ

राजधानीबाट विदेश सरौँ

अहँ, यसरी हुन्न ! लौ न अब केही गरौँ !

सबैले डीभी चिट्ठा भरौँ

बलियाबांगा विदेश लागौँ

खेतबारी बाँझै छाडौँ

विकास गर्न विदेशीसँग खर्च मागौँ

गफ गरेको गर्‍यै गरौँ

चुप लागेर बस्दै नबसौँ

लौ न अब केही गरौँ !

दसैँ आएको सूचना

दसैँ आएको सूचना प्राप्त भएको छ । किनभने, अब सरकारले अवैध बजार नसहने रे ! बढी मोलमा दैनिक उपभोग्य वस्तु बेच्न पनि नदिने रे ! अब सामान नलुकाउनु रे ! जब सरकारले यसो भन्छ, दसैँ आएको सूचना सबैले पाएको मान्नुपर्छ । ठाउँठाउँमा छापा मारेको छ । ढकतराजु जाँचेको छ । फाट्टफुट्ट पक्राउको खबर छ । लाखौँलाख ठग्नेलाई केही सय जरिवाना ठोकेको छ । हल्लाखल्ला खुब गरेको छ । अर्थात्, दसैँ आएको सूचना प्राप्त भएको छ । 

बर्सेनि दसैँ आउँछ । कतिबेला आउँछ, पत्तो नै हुन्न । त्यसैले सरकारले यसरी सूचना दिने व्यवस्था गरेको छ । बजार भाउको अवस्था राम्रै छ भनेको छ । दसैँ आएपछि सरकारले यसै गर्छ, अवैध बजार पटक्कै सहन्नँ भन्छ, बजाउ भाउ बढ्न दिन्न भन्छ । सरकारले बजारभाउको जिम्मा लिएको छ तर तपाईंको खल्तीको जिम्मा लिन सक्दैन । त्यसैले रुपियाँकै भाउ घटेको छ । एकमुठी नोट दिनूस्, आधामुठी किनमेल गर्नूस्को अवस्था भएको छ । किनभने, दसैँ आएको छ ।

अदुवाबाट पेट्रोलियम

अदुवा भन्या अदुवा हो । नेपाली अदुवा मूल्यवान् छ । अदुवाको अचार खाए हुन्छ, मसला बनाए हुन्छ, सुप बनाएर खाए भो । सुकाएर राखे झन् राम्रो । भारतले किनेन भनेर किन आपत्ति ? हाम्रो सरकारमा अलि गफ जान्ने नेता को छन् हँ ? उनले अदुवाबाट डिजेल/पेट्रोल निकाल्ने योजना घोषणा गरे गजब हुन्छ । त्यसका लागि दाताको सहयोगमा एउटा परियोजना चलाए झन् गजब हुन्छ । गफ निकै नै जान्ने नेता हुने हो भने स्याटलाइटबाट तेस्रो मुलुकमा अदुवा निकासी गरिदिने योजना घोषणा गर्न बेर छैन । यसो गरे पनि राम्रो हो ।

हाम्रा निर्देशन मन्त्री छन् नि, के रे नाम ? आच्या, प्रधानमन्त्री प्रचण्ड क्या ! उनले भारतलाई अदुवा किन्ने निर्देशन दिए हुने । रातोदिन निर्देशन दिएकै छन् क्यार, अदुवालाई नै नकुही सग्लो बस्नु भनेर निर्देशन दिए अझ राम्रो । केपी ओली प्रधानमन्त्री पदमै थिए भने उनले कुहिएका अदुवाको ग्यास निकालेर घरघरमा पाइपबाट पुर्‍याउने र त्यसैमा खाना पकाउने परियोजना चलाइदिन्थे होलान् । विचरा कुर्सीमा छैनन्, नभएपछि गफ पनि नआउँदो रै’छ ! अदुवाबाट केके गर्न सकिन्छ, अहिले नै योजना बनाइहालौँ, भोलि भारतले फ्याट्ट निकासी खोलिदियो भने अदुवा गफ ढिसमिस हुन्छ ।

उहाँहरु र जनता 

उहाँ–१

बिहानै उठ्नुहुन्छ, उसले के भन्यो अखबारमा पढ्नुहुन्छ । अनेक अत्तो थाप्नुहुन्छ, निहुँ खोज्नुहुन्छ । उसले कालो भन्यो भने आफूले सेतो भन्नुहुन्छ । उसले सेतो भन्यो भने आफूले कालो भन्नुहुन्छ । खोट देखाउनुहुन्छ, देशमा जताततै चोट देखाउनुहुन्छ । दाउ छोप्नुहुन्छ, भाउ खोज्नुहुन्छ । तीललाई पहाड बनाउनुहुन्छ । जताततै विकृति–विसंगति देख्नुहुन्छ । आफू नरहे देशै रहन्न भनेजस्तो गर्नुहुन्छ । अरू नजान्ने, आफू मात्र जान्ने ठान्नुहुन्छ । पाखुरा सुर्किएर भाषण दिनुहुन्छ । उपदेशको वर्षा गर्नुहुन्छ । अरूको गल्तीको फेहरिस्त बनाउनुहुन्छ । यसरी दिन बिताउनुहुन्छ । राती सपनाचाहिँ कुर्सीमा पुगेर गजधम्म परेर बसेको देख्नुहुन्छ ।

उहाँ–२

अर्काेले ५० किलोको माला लगायो, आफू सय किलोको माला लाउने कार्यक्रम बनाउन अह्राउनुहुन्छ । काम गर्दा गल्ती हुन्छ तर ढाकछोप गर्न जान्नुपर्छ भन्नुहुन्छ । बिहानभरि कार्यकर्तालाई उपदेश दिनुहुन्छ, सरुवा–बढुवा र ठेक्कपट्टाको कानेखुसी गर्नुहुन्छ । झन्डा फरर, मोटर सरर गरेर कार्यालय पुग्नुहुन्छ, हरर फायलको लस्कर लाग्छ, भरर हस्ताक्षर ठोक्नुहुन्छ । अनि, मुसुक्क हाँसेर भन्नुहुन्छ– देश बनाउन यसरी नै लाग्नुपर्छ, केही काम गरेर देखाउनुपर्छ । अनि, कार्यक्रममा पुग्नुहुन्छ । भाषण ठोक्नुहुन्छ । साँझ टीभीमा आफ्नो अनुहार हेरेर मख्ख पर्नुहुन्छ । भाषण त दह्रै दिइएछ भन्नुहुन्छ । 

राती थपक्क सुत्नुहुन्छ, कसैले लगिदिने पो हो कि ! सपनामा पनि कुर्सी च्यापेर बस्नुहुन्छ ।

र, जनता

यसलाई हेर्छन्, उसलाई हेर्छन्, एउटाले अर्काेलाई दोष लाएको देख्छन् । दुवैले दूधले नुहाएको छु भनेजस्तो गर्दा मुसुक्क हाँस्छन् । हानाहान हेर्छन्, तानातान हेर्छन् । एउटाले काम भएन भन्छ, अर्काेले काम हुँदैछ भन्छ, दुवैको सुन्छन् । आवाज उही हो, आरोप उही हो, कुर्सीमा बस्ने फेरिए पनि पात्र उही हुन् । अरू त के गर्न सक्नु र ? ट्वाँ परेर हेरेको हेर्‍यै छन् ।