प्रसिद्ध धर्मस्थल मात्रै नभएर पशुपतिनाथ मन्दिर र त्यसको सेरोफेरो जीवनका बहुल आयामका संंगम हुन् । जसरी मिसिएको छ वाग्मतीमा ढल, त्यसरी नै त्यहाँ धर्म, मोक्ष र मृत्युको संगमभित्र लोभ र पापको रंग पनि मिसिएको छ । र, यही तथ्यलाई पर्दामा उतारेको छ फिल्म पशुपतिप्रसादले । हिरो/हिरोइनको तिलस्मी प्रेम, कुनै खलनायकको मारधाड र फिल्मको नामजस्तै कुनै धर्मग्रन्थमा आधारित केही कथा छैन यसमा । भूकम्पले घर भत्किएर बुबाआमा मरेपछि र साहूको ऋण तिर्न मीतबाको खोजीमा पशुपति छिरेको तन्नेरी पशुपतिप्रसादको कथा हो । ऋण नतिरी बुबाआमाको अस्तु नसेलाउने कसम खाएर पशुपति क्षेत्र छिरेपछि उसले देख्ने जीवनका आयामकै वरिपरि कथा घुमेको छ ।

पशुपति क्षेत्रवरिपरि घुमे पनि फिल्मभित्र घृणा, द्वेष, पैसाको अतिरेक मोह, नक्कली र बनावटी धर्मभिरुहरू र फुल्नै नपाई झरीजाने फूलजस्तो प्रेम सबै अटाएको छ । दिनभर लास जलाउने र साँझ मदिराको मातमा आफैँलाई भुल्ने मीतबाले पशुपतिप्रसाद अर्थात् खगेन्द्र लामिछानेलाई ओत मात्रै दिँदैनन्, पैसाका निम्ति सहरमा के–के हुन्छ भन्ने पनि बताउँछन् । साथै, पैसा नकमाई जिन्दगी कहिल्यै उज्यालो हुँदैन भनेर सिकाउँछन् । संकल्प बोकेर सहर पसेको पशुपतिलाई जसरी पनि पैसा नकमाइ हुँदैन । त्यसैले उसले मीतबाको भनसुनमा पशुपति घाटमा जलाएर फ्याँकिएका दाउरा जम्मा गर्ने काम पाउँछ । 

पहिल्यैदेखि घाटमा दाउरा टिप्ने र नदीमा फालिएका पैसा र बेलाबखत चितामा राखिएको शवको शरीरबाट निकालेर नदीमा फ्याँकिएका सुनका मुन्द्री, औँठी, फुली टिपेर धनी बन्ने सपना देखेका रैथाने आवाराहरूले पशुपतिलाई देखिसहँदैनन् । फिल्ममा देखिने द्वन्द्व यिनै आवारा र पशुपतिबीचमा सीमित छ । तर, पशुपतिप्रसादको मनभित्र चल्ने अनेकौँ उहापोह भने फिल्मको सुरुदेखि अन्त्यसम्मै देख्न पाइन्छ । मोक्षका लागि संघर्ष गरिरहेकाहरूले पापको घडा पत्तै नपाई कसरी भरिरहेका हुन्छन्, त्यही देखाउन खोज्नु फिल्मको मर्म हो ।

समाजदेखि भाग्न पशुपतिमा हनुमानको मुकुुण्डो पहिरेर बसेका हनुमानजी अर्थात् रवीन्द्रसिंह बानियाँको भूमिका उम्दा छ । करुणा र शोक, विद्रुपता र निरीहतालाई देखाउन फिल्ममा स–साना सन्दर्भको सहायता लिइएको छ । गाउँलेको भूमिकामा खगेन्द्र जसरी खुलेका छन्, आवाराको भूमिकामा विपिन कार्की जमेका छन् । मीतबा प्रकाश घिमिरेको अभिनय वजनदार छ । सुरुआत र अन्त्यका केही दृश्य सुस्त लागे पनि दर्शकलाई फिल्मले बाँधिराख्छ । म्युट न्यारेसनका रूपमा देखाइएको अन्तिम सात–आठ मिनेटले हलबाट निस्कने बेलामा दर्शकको गह साह्रै भरिलो बनाउँछ । यो नै फिल्मको शक्ति हो । रचनात्मक दृश्यको अभाव, समयसँगै बदलिने पशुपतिको दृश्य फिल्ममा खट्किन्छन् । दृश्यले भन्नुपर्ने केही कथामा संवादकै प्रयोग गरिएको छ । यसबाहेक फिल्ममा खोट लगाउने ठाउँ छैन ।

रेटिङ: ४/५